Θεοφάνης Μαλκίδης
Η θλίψη της φλυαρίας και η χαρά της πράξης
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στην Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις…. είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα» Γιώργος Σεφέρης. Ημερολόγιο, 1945.
1. Η Κίνηση Αλληλεγγύης της Αλεξανδρούπολης ως παράδειγμα για όλη την κατεχόμενη Ελλάδα
Τέσσερα περίπου χρόνια πριν, μιλώντας σε εκδήλωση για την κρίση και το ρόλο του λαού μας, ως αντιστασιακού φορέα στην καταστροφή, τέθηκε στο τέλος της συζήτησης, το εξής προβοκατόρικο ερώτημα από πρώην «ιδιαίτερο βουλευτού»- νυν υψηλά ιστάμενο περί της δημόσιας διοίκησης : «Και τι μπορούμε να κάνουμε;» Απαντώντας στο «φίλο» αναφέραμε ότι δίπλα του υπάρχουν οικογένειες, ηλικιωμένοι, άνεργοι, παιδιά που πεινούν. Ας αρχίσουμε λοιπόν από αυτούς έχοντας υπόψη ότι η πρώτη επαναστατική πράξη των Ελλήνων, από το 1821, μέχρι την κατοχή της περιόδου 1941-1944, ήταν να βοηθήσουν τους λοιμοκτονούντες συνανθρώπους τους.
Η συνέχεια ήταν αποκαλυπτική για όλους μας: Ο «φίλος» εξαφανίστηκε την ίδια στιγμή, αλλά δεκάδες άλλοι και άλλες εμφανίστηκαν για να στηρίξουν την πρώτη επαναστατική πράξη που μπορεί να κάνει ο Ελληνας και η Ελληνίδα σήμερα.
Την επαύριον συγκεντρώθηκαν οι πρώτες εισφορές με τις οποίες αγοράστηκαν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, για τις πρώτες είκοσι οικογένειες (σήμερα είναι πάνω από εκατό), ενώ αρκετοί προθυμοποιήθηκαν να τα προμηθευτούν οι ίδιοι και να μας φέρουν στα σημεία συγκέντρωσης. Με μια λιτή ανακοίνωση που έβαζε το ζήτημα στο προσκήνιο της αλληλεγγύης και της πράξης, καλούσαμε τους συμπατριώτες μας να γίνουν αρωγοί της προσπάθειας μας, η οποία από την μεμονωμένη προσπάθεια των προηγούμενων ετών, λάμβανε τώρα οργανωμένη μορφή.
Στο πέρασμα των ωρών, των ημερών, των ετών η Κίνηση μας, συν Θεώ, απλώθηκε παντού. Σύντομα εκτός από την υλική τροφή, δώσαμε και συνεχίζουμε να δίνουμε και πνευματικό άρτο. Είναι πολλά τα περιστατικά ανθρώπων που πέρα από τη βοήθεια, ήθελαν και συζήτηση και στήριξη πνευματική. Και αναφερόμαστε σε οικογένειες με ορφανά παιδιά, πολύτεκνες, με άνεργους γονείς, σπίτια χωρίς ρεύμα και χωρίς θέρμανση, με τρύπιες στέγες, ανθρώπους χωρίς παπούτσια και ρούχα και παιδιά χωρίς φαγητό, βιβλία και τετράδια. Αποφασίσαμε να παρέμβουμε ακόμη πιο ενεργά στην κοινωνία της Αλεξανδρούπολης, που φοβισμένη και τρομοκρατημένη, από μέτρα, μνημόνια και άλλα «καλά» του πολιτικού προσωπικού, μένει απαθής. Οργανώσαμε εκδηλώσεις που έμειναν στην ιστορία για τη συμμετοχή και το πάθος για κάτι διαφορετικό στις ζωές μας.
Δεν είμαστε άλλωστε μια «αφελής» φιλανθρωπική οργάνωση, έχουμε στίγμα, γνωρίζουμε πολύ καλά, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, ποιες πολιτικές οδήγησαν στη σημερινή τραγωδία και ποια φυσικά πρόσωπα είναι υπεύθυνα, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο.
Αποκλειστική πηγή εξεύρεσης πόρων αποτελεί η προσφορά φίλων, γνωστών και αγνώστων.Απευθυνόμαστε σε όσους συμπολίτες μας δεν βολεύονται με τον ρόλο του (τηλε)αποβλακωμένου καταναλωτή υλικών αγαθών και κατευθυνόμενων πληροφοριών, αγωνιώντας μόνο για την ατομική τους σωτηρία. Η συνεισφορά όλων από το υστέρημά μας, πέρα από την δική μας ηθική ικανοποίηση, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην ανακούφιση και στη διατήρηση της αξιοπρέπειας των συνανθρώπων μας.
3.Το καθήκον μας
Μια μικρή ομάδα ανθρώπων ξεκίνησε και συνεχίζει ένα «παράτολμο» σχέδιο με σκοπό, πέραν του προφανούς για ενίσχυση των συνανθρώπων μας, για να δείξει στο κοινωνικό σύνολο πως με θέληση και πίστη προς έναν σκοπό πολλά μπορούν να επιτευχθούν. Χωρίς μέσα, χωρίς χορηγούς και χρηματοδότες, χωρίς διασπάθιση δημοσίου χρήματος και κονδυλίων, καταφέραμε να στηριχθούμε στις δυνάμεις μας και την προσφορά γνωστών και αγνώστων. Καθημερινά δίνουμε τον δικό μας αγώνα, γνωρίζοντας πως προσφέρουμε και δεν καθόμαστε άπραγοι και μοιρολάτρες απέναντι σε αυτήν την πρωτόγνωρη κρίση.
Το να (ξανα)ανακαλύψεις άλλωστε την ταυτότητά σου, την Πίστη, την οικογένεια, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την φιλοπατρία, την φιλία, την αγάπη για τον τόπο σου αποτελεί στις μέρες μας κάτι το επαναστατικό κυριολεκτικά. Όπως γράφει ο Γιώργος Σεφέρης αυτοί οι ελεεινοί δεν είναι η ζωντανή Ελλάδα. Η ζωντανή Ελλάδα είμαστε εμείς.
Δείτε τη συνέντευξη του Θ. Μαλκίδη για την Αλληλεγγύη ως στάση και πράξη ζωής στον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε και στον Δημήτρη Νατσιό
